De natuur als spiegel

Ik houd ervan om in de natuur te zijn. Of ik nu een wandeling over de dijk, het strand, de heide of in het bos maak, maakt niet zo heel veel uit. Hoewel ik het heerlijk vind om met anderen te wandelen, brengt het alleen wandelen mij het meest. Doordat ik dan niet op de ander gericht ben, maar op mijzelf en de omgeving, zie ik dingen die ik anders mis. Ik kan dan echt de magie van de natuur ervaren, bijvoorbeeld een zwerm zwaluwen in een prachtige dans of een hart dat wordt gevormd door wolken. Ook geeft de natuur metaforen voor het leven, zoals bijvoorbeeld een boom die het pad verspert of de diverse kruispunten waar verschillende paden samenkomen. De natuur geeft mij daarmee spiegels en vragen die aanzetten tot reflectie. Zij vormt een inspiratiebron voor mijn eigen leven én sinds kort ook in mijn coaching.

Zo ook afgelopen zaterdag. Zaterdag keek ik naar buiten en het was grauw en mistig weer. De temperatuur bleef steken op 3 graden. Waar ik vroeger gedacht zou hebben ‘laat maar’, ga ik nu met plezier wandelen. De mist gaf juist iets mystieks aan de wandeling, omhult door de stilte kon ik de natuur nog meer ervaren. Er waren weinig mensen en daardoor voelde ik me omarmt door de mist en de stilte. De vogels hoorde ik beter fluiten, zelfs de druppels die van de bomen op de grond vielen kon ik  horen en vormde op die manier prachtige muziek. 

De uitkijktoren, midden op mijn route, werd mijn inspiratiebron voor deze blog. In de mist gehuld klom ik naar boven. Boven aangekomen was er nauwelijks zicht. Ik moest turen om de toppen van de bomen te onderscheiden. Terwijl ik langzaam weer naar beneden afdaalde, ontstond er steeds meer zicht. De bomen kon ik beter onderscheiden. Op de grond aangekomen was het zicht het ruimst. Nog steeds zag ik door de bomen in de verte de mist. Ook de paden waren duidelijk zichtbaar en vanuit hier kon ik verschillende routes kiezen om mijn weg te vervolgen.

Deze uitkijktoren stond voor mij als symbool – als metafoor -  voor de samenwerking van het hoofd, het hart en de buik. Door de mist werd deze symboliek versterkt. Ik hoor je bijna denken, hoezo dan? 

Ik zal dit verder toelichten. Onze gedachten kunnen ons hoofd troebel – mistig - maken. Vergelijkbaar met de top van de uitkijktoren kunnen we met ons hoofd soms onvoldoende zien en dat kan het vinden van de juiste oplossingen in de weg staan. Als we ergens mee zitten, een probleem ervaren, dan willen we dat vaak oplossen met ons hoofd. We laten onze gedachten in het hoofd rond gaan. We denken na over de situatie en het probleem, zetten voor- en nadelen op een rijtje en als we de oplossing niet kunnen vinden gaan we piekeren en vormen we met onze gedachten al snel een vicieuze cirkel. Met het hoofd geven we betekenis aan de situatie, aan het probleem, maar de oplossing is niet altijd in het hoofd te vinden.

Door af te dalen naar ons hart, door contact te maken met ons lijf, kunnen we letterlijk ervaren wat het probleem en de mogelijke oplossingen die we bedenken met ons doen. Gaat ons hart sneller kloppen of juist langzamer, worden we onrustig of brengt het rust. Brengt het tranen in onze ogen, voelen we verdriet of brengt het een glimlach om onze mond en voelen we blijdschap. Door ons lijf te voelen en onze emoties toe te laten, voegen we dus informatie toe aan ons denken. Met andere woorden, hierdoor worden de contouren zichtbaarder, net zoals bij het afdalen van de trap in de uitkijktoren. Hoe lager ik kwam, hoe zichtbaarder de bomen werden ondanks de mist.

Door nog verder af te dalen in ons lijf, naar onze buik, kunnen we nog meer informatie toevoegen aan wat we ervaren  en voelen met ons hart en denken met ons hoofd. Soms kunnen gedachten ons zo bezig houden of signalen in ons lijf zo sterk voelen, dat we ons misselijk voelen en nauwelijks een hap door onze keel kunnen krijgen. Het kan ook zijn dat we last krijgen van onze darmen. Een brok in de keel is ook een voorbeeld dat zich voordoet als onze buik signalen afgeeft. Of misschien voel je wel vlinders in je buik of een kriebel die je positieve energie geeft. De maag, de slokdarm, de keel en de mond vormen samen het spijsverteringskanaal. De signalen die de buik geeft, gaan over het stellen van grenzen en veiligheid. Ook deze informatie voegt iets toe aan het probleem dat je ervaart en kan bijdragen aan het oplossen van de mist in je hoofd.

Ik vind het interessant hoe hoofd, hart en buik samenwerken. De wetenschap heeft ontdekt dat zij samen drie breinen vormen. De wetenschap laat ik in deze blog  verder achterwege. Dat de uitkijktoren mij deze vergelijking bracht, vind ik niet vreemd. In de eerste week van februari volg ik de mBit training, waarin ik leer hoe je hoofd, hart en buik kunt integreren in je denken en handelen en daarmee ook je leiderschap kunt vergroten. Intuïtief doe ik dat al en zet ik deze kennis ook al in bij mijn coaching. In de training leer ik de wetenschappelijke theorie over deze drie breinen en ontwikkel ik krachtige technieken die ik voor mezelf en mijn klanten kan inzetten in hun persoonlijke en professionele groei. 

En zo vormde deze wandeling in de mist voor mij een mooie inspiratiebron. En ik hoop dat het jou ook inspireert om een volgende keer af te dalen van je hoofd, naar je hart, naar je buik en ook weer terug!