Compliment aan jezelf!

Hoe vaak geef jij een compliment aan een ander?

En als je een compliment geeft, kan de ander deze dan ontvangen?

Hoe zit dat bij jezelf, hoe vaak krijg jij een compliment?

En hoe goed kun jij een compliment ontvangen?

Het zijn interessant vragen, of eigenlijk zijn de vragen niet zozeer interessant maar zijn het vooral de antwoorden die je geeft die interessant zijn.

De mens kent verschillende levensbehoeften. De meest basale levensbehoeften is overleven en bestaanszekerheid (piramide van Maslow), minder bekend is dat erkenning en waardering tot de levensbehoeften behoort. 

Vanuit deze behoefte is de mens bewust of onbewust op zoek naar erkenning en waardering. Een compliment is een uiting van erkenning en waardering. Al op jonge leeftijd heb je geleerd om je hierbij te richten op de ander. De mens is sterk gericht op de ander om een compliment, de erkenning en waardering voor wat je doet van de ander te ontvangen, bv. je ouders, je opa en oma, je leraren, je vrienden en later ook je leidinggevende en collega’s. 

Naast complimenten zijn er ook beloningen die je krijgt als erkenning en waardering voor je gedrag. Denk aan de sticker die je als kind krijgt als je een goed cijfer hebt behaald. Of geld / cadeau als je met een goed rapport thuiskomt. De bos bloemen die je ontvangt als je een opdracht hebt binnengehaald. Of een bonus als je je omzet hebt gerealiseerd of een bepaald product hebt weten te verkopen. 

Complimenten en beloningen zijn daarmee een krachtig middel om positief gedrag te stimuleren én je gewaardeerd te voelen. Het heeft echter ook een keerzijde, namelijk dat als een compliment of beloning uitblijft dit voor een kind of een (jong) volwassenen kan voelen als een afwijzing.  Door deze afwijzing – en als dit herhaaldelijk voorkomt (en geloof me dit overkomt iedereen in meer of mindere mate) - dan ontwikkel je een patroon om met deze afwijzing om te gaan en gelijktijdig blijf je op zoek naar erkenning en waardering.

Door deze afwijzing kan je patronen ontwikkelen die ervoor zorgen dat je  bijvoorbeeld ‘je rot gaat rennen’ en continue gericht bent om de ander te pleasen. Je bent continu bezig met wat de ander van jou vind, naar bevestiging dat jij goed genoeg bent, naar erkenning dat je er mag zijn. Je wilt door de ander gezien en gehoord worden. Dit kan zich uiten in perfectionisme of faalangst en onzekerheid. Of je ontwikkelt een patroon ‘ik heb niemand nodig’, waarbij je als het ware afsluit om niet gekwetst te worden, om de afwijzing niet te voelen. Je pantsert jezelf, je trekt een muur op of je zet maskers op. Je gedraagt je zeker en stoer, maar van binnen voel je je klein. Je leeft hierdoor op afstand van de ander, maar ook van jezelf. 

Als volwassenen ben je echter in staat om deze patronen van afwijzing te doorbreken. Het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven is door jezelf volledig te erkennen en te waarderen. De vraag zou dan ook niet moeten zijn, hoe vaak geef je een compliment aan de ander of ontvang je deze van een ander? 

Het is belangrijker om jezelf de vraag te stellen: Hoe vaak geef ik een compliment aan mijzelf? En kan ik deze ook met een grote glimlach ontvangen?

Want als je jezelf echt kunt erkennen en waarderen, pas dan kan je ook de ander echt erkennen en waarderen