Hoe gaat het echt met je?

Wauw, deze vraag kwam een aantal jaar geleden hard bij mij binnen. Alsof de vraag ineens echt tot me doordrong en ik ervoor koos om me niet te verschuilen achter mijn standaard antwoord "Goed, lekker bezig én hoe gaat het met jou?".

Die tegenvraag was fijn, want daarmee verplaatste ik direct de aandacht van mezelf naar de ander. Vaak om eenzelfde antwoord terug te krijgen en we beiden weer verder konden met dat waar we op dat moment mee bezig waren. Nu denk ik, alsof we beiden op de vlucht waren voor het antwoord. Liever doorgaan, dan stil te staan bij voelen wat ons lichaam, onze emoties en onze gedachten ons wilden vertellen. Liever doorgaan, dan dat we stilstonden bij wat we eigenlijke wisten, maar wat we liever niet wilden weten. Liever weglopen, alsof dat gevoel er dan niet was!

Dat gold tenminste voor mij. Of het ook voor de ander zo voelde, weet ik niet. We hadden het hier immers niet over. Niet de tijd nemend om echt even stil te staan.

Die keer was het echter anders. Sinds lange tijd stond ik echt even stil, letterlijk en figuurlijk. Hoe gaat het echt met mij?

En voordat ik vluchtig mijn standaard antwoord formuleerde, voelde ik dat er iets in mij werd aangeraakt. Op dat moment besloot ik om te voelen: hoe voel ik me nu?

Het gevoel stroomde als een golf over me heen. Ik voelde me vermoeid en had al weken last van verkoudheid. Ik sliep weer slechter, ondanks dat ik vermoeid naar bed ging kon ik moeilijk in slaap komen en was ik vroeg wakker. Ik voelde tranen in mijn ogen komen.

Ik stelde me op dat moment twee scenario's voor. Scenario 1 als ik niets zou doen en zou doorgaan alsof er niets aan de hand was en het gevoel dat ik had zou afdoen als "Dit is tijdelijk, binnenkort gaat het weer beter want ...." (vul zelf maar in, met een excuus dat je kunt verzinnen). Hoe zou ik me dan voelen over 1, 3 en 5 jaar? In scenario 2 stelde ik me voor hoe ik me over 1, 3 en 5 jaar zou voelen als ik wel iets zou doen. Nog elke dag ben ik blij dat ik koos voor scenario 2, namelijk dat ik koos voor mezelf en mijn gezondheid. Een stapje terug te doen en te luisteren naar mijn gevoel en mijn lichaam. Door hiervoor te kiezen nam ik de regie over mijn leven weer in eigen handen.

Dat lijkt misschien wel een open deur, maar uit eigen ervaring weet ik ook dat het geen vanzelfsprekendheid is. Hoe vaak gaan we niet door, omdat we het gevoel hebben dat het moet, het niet anders kan, dat anderen dit van ons verwachten.

Kiezen voor jezelf vraagt om moed, want het vraagt om echt eerlijk te zijn tegen jezelf.

Het woord 'echt' in de vraag, maakte voor mij een wereld van verschil:

Durf jij de vraag echt eerlijk te beantwoorden?

Hoe gaat het echt met je?